Uğur Mumcu için

korkunun

öfkeden patlamış gözbebeklerine

kusmuk kokan nefesine aldırmaksızın

o irinli, kanlı dudaklarından

kız oğlan kız şehvetiyle öpüşün,

masmavi kocaman yüreğini

titreyen metal çomaklara

ilahi bir gülümsemeyle

kendiliğinden uzatman var ya;

tüm zamanların

tüm cellatlarını

ölesiye çileden çıkarır,

güneşi gören kuduzlar gibi

çılgına çevirirdi.

 

bu kıyamet gününde

uzaklardan belli belirsiz

havasını henüz bulamamış

o eski Ankara Türküsü’nü duyarsan eğer,

uyuşmuş ayakların

buzlu taşlardaki tuzlu alkışlarını işitirsen;

bil ki

alev alev yanan

kırmızı karanfil ormanının ardında

hâlâ masmavi bir şafağın berzahındayız...